"Anouk, mag ik nog even iets zeggen? Hij gaat heel erg in de weerstand als hij geforceerd wordt. Zou je
hem niet te veel willen pushen?"
De meeste kinderen die mij komen zijn gevoelig. Gewone therapieën werken niet voldoende, dus ouders
zoeken verder en komen bij mij terecht. Deze kinderen passen namelijk niet het systeem wat wij in deze maatschappij gecreëerd hebben: namelijk dat je als kind gedwongen of geforceerd kunt worden tot ontwikkeling.
Druk zetten of forceren, werkt echter averechts. Het kind gaat in de weerstand. Jij gaat over zijn of haar grenzen die zij zo netjes aan hebben gegeven. Ze worden overvraagd of moeten iets doen
waar ze nog niet klaar voor zijn. Zij worden niet gehoord. Ongemerkt leer je kinderen hiermee dat ze geen grenzen aan mogen geven, dat je niet aan mag geven wat je nodig hebt en dat je niet
gehoord wordt.
Bijna iedere ouder spreekt dan ook de bovenstaande vraag uit. Met smekende ogen. Of ik ALSJEBLIEFT niet zoals de rest van de wereld, hun kind wil proberen te 'bedwingen', maar juist zichzelf te
laten zijn. Om eens naar hen te luisteren. Hen zelf het tempo te laten bepalen, maar wel met de juiste begrenzing en structuur. Om kinderen zelf mee te laten denken. Zelf oplossingen te laten
bedenken. Grenzen te leren ontdekken en te leren communiceren.
Laat dit nou een van mijn pijlers zijn; werken vanuit het tempo van het kind, spelenderwijs en zonder druk. Maar wel met uitdaging als het kind daar behoefte aan heeft! Spelen, ontspannen, voelen
en bewegen. Een enkele keer prikkelen en onderzoeken.
Gewoon dat bieden wat een kind nodig heeft om volledig tot ontwikkeling te kunnen komen; simpelweg zichzelf zijn.
Liefs, Anouk
Reactie schrijven